حضورغیاب، صله رحم مجازی

هیچکس نیست که وقتی خیلی دلت گرفته بری باهاش حرف بزنی و آروم بشی مگر اینکه یک چیزی رو از دست بدی، یا بخشی از وجهه و آبرو ت رو، یا بخشی از اعتبار و شخصیتت رو، یا بخشی از یه چیزی تو بلاخره... قلم از دستم افتاده و این دردناکترین مفقودی این روزهای منه... مدت‌های مدیدیه که کسی رو برای گفتگو و آرامش نمی شناسم، کسان زیادند، ولی مسأله با گفتن حل نمیشه، صراحی و می ناب و سفینه ی غزل میخوادکنج و خلوت میخواد... نه هیچ چیز دیگه... خلوت کنی قلم به دست بگیری و روبروی خودت با خدا بنشینی... حضورغیاب، صله رحم مجازی...